Vooraf: Af en toe zijn er namen veranderd.
Vakantie Portugal 22-07-2019 t/m 04-08-2019
Vliegen vanaf Schiphol met STAP naar Porto 16.45 uur boarding 16.15 uur op 22 juli 2019 vluchttijd 2 ½ uur.
Maandag 22 juli
Het is 21.25 uur en ik zit op een hotelbed bij Schiphol. Mijn man en ik zijn gestrand in het Renaissancehotel. Om 13.25 uur stapten we in Castricum op de trein en reden we via Zaandam naar Schiphol Airlines. In de hal van Schiphol las mijn man op het informatiebord dat de vlucht naar Porto gecanceld was. Er flitste van alles door mijn hoofd, maar al snel dacht ik we zien het wel en als het waar is dan komt er vast een alternatief. We liepen naar de balie van STAP, waar we onze koffers moesten afgeven, maar er was geen personeel te zien. Wat we zagen was een verlaten oord. Lege balies staarden ons aan. Ik hoorde andere reizigers praten, die zeiden dat de vlucht geannuleerd was om een onbekende reden. Het wachten was op een andere vlucht en die zou de volgende dag bekend worden. Door deze ‘onofficiële’ mededeling gingen er mensen naar huis. Een knap persoon die mij nu nog naar huis krijgt, dacht ik. Ze zorgen van maar voor een alternatief. Ik ga niet meer met die tas de trein in. Bovendien wisten we nog helemaal niks via een officieel iets. Ik wilde afwachten en observeerde de onrust en paniek om me heen. Vrouwen die ijsbeerden, mannen die mopperden, maar het ging vooral om de STAPmensen die er niet waren. Ik zag verderop bij een balie een geüniformeerde dame ons observeren. Ze zocht oogcontact en haalde haar schouders op richting mijn kant en ik maakte een gebaar van, ik weet het ook niet. Ze liep naar ons toe en vroeg waarom we stonden te wachten. Ze begreep ons verhaal en beloofde maatregelen te gaan nemen. Met een dribbelpas liep ze een andere kant op en ging bellen. Even later kwam ze terug met de mededeling dat onze vlucht geannuleerd was vanwege een technisch mankement aan het vliegtuig dat niet op korte termijn te verholpen kon worden. Ik dacht meteen, gelukkig hebben ze het op de grond ontdekt, stel je voor dat zoiets in de lucht gebeurd. Het verloop was allemaal nog onzeker.
Mijn man had ondertussen een telefoontje gepleegd en contact gehad met onze reisagente. Die ging kijken wat ze eventueel voor ons konden doen. We moesten haar op de hoogte houden en ze zou in elk geval ons logeeradres en het autoverhuurbedrijf in Portugal in kennis stellen. Super geregeld dus. Ik informeerde de kinderen via de app. Onze zoon ging googelen over wat we konden doen.
De dame die ons zo vriendelijk te woord stond vertelde dat we op een sms of mail van STAP moesten wachten, en dan moesten we de vlucht over gaan boeken bij een Swissport. Even geduld hebben dus, maar het zou allemaal in orde komen.
Ik had trek in een bakkie en behoefte aan een toilet. We gingen dus op reis, maar dan in Schiphol. Wat een mensenmassa om me heen. Het was leuk om te zien hoeveel verschillende soorten er zijn. Ik hoop maar dat ik mijn observaties in deze tijd nog zo mag benoemen. Alleen de kleuren waren al divers. Chocoladebruine, blanke vlaatjes en advocaat gele. Grote ogen, maar ook kijkend door spleetjes of dikke brillenglazen. Zelfs rook ik allerlei geuren, ieder heeft zo zijn eigen smaak. Over de kleding kan ik wel uren schrijven. Ik zag met hoofddoek versierde mensen, of lopend in lange gewaden, maar ook dames die bijna in hun onderbroek liepen. Prachtige gekleurde lange rokken, of contrasterende zwarte dracht. Vele diepe decolletés, het leek wel koopwaar zoals ‘de dames’ tentoongesteld werden. Misschien wilde ze de boel ook wel verkopen. Je kunt je voorgevel maar zat zijn.
Ik hoef helemaal niet op vakantie dacht ik nog. Hoe leuk is dit, mensen observeren in een multiculturele omgeving. Alle landen door en met elkaar en iedereen mag zijn wie hij/zij is tezamen op het eiland Schiphol. Schiplol klinkt nog leuker.
Ik bleef nog steeds bij mijn overtuiging dat ik hier niet meer weg wilde en zei dat ook tegen mijn man. Een hotelovernachting leek mij hier op zijn plaats.
We zochten een koffietentje en strandde bij café Moonlight. Een heerlijke grote cappuccino genomen en mijn man een earl grey thee.
We zaten, ondanks het vervelende bericht, gezellig aan een tafeltje te genieten van onze ‘peperdure’, volgens Nederlandse begrippen, ons bin zunig, drankjes. Eigenlijk let ik er nooit zo op, want op een vliegveld betaal je nu eenmaal de hoofdprijs, maar voor mij waren twee jonge meisjes die hun drankjes moesten afrekenen en bijna een rolberoerte kregen toen ze de rekening zagen. Eentje trok wit weg om de neus, de andere kreeg de slappe lach en keek met een wazige blik naar het bonnetje dat in haar handen werd gedrukt. Ze hield het papiertje dicht bij haar gezicht en wapperde er mee. Daarna schudde ze meewarig haar hoofd. Het maakte mij ook alert op het bedrag dat ik af moest rekenen. Maar de cappuccino was het waard. Heerlijk even zo’n koffiemoment. Ik voelde ineens onrust in mijn lijf en zei tegen mijn man dat we de Swissport moesten gaan waar we moesten omboeken. Kort daar kreeg hij een berichtje met de mededeling dat we een andere vlucht toegewezen kregen. Er waren twee opties. Eentje de volgende dag om 7.05 of iets van 11.15 uur. Pin me niet vast op de exacte tijden. Er was via onze reisagente tussendoor ook nog gebeld dat we de mail af moesten wachten en bij bericht moesten we weer contact opnemen. Zo gezegd, zo gedaan.
Bij de Swissport balie aangekomen, om 14.44 uur, stond er een lange rij. Uiteindelijk hebben we daar ongeveer iets van twee uur gestaan voordat we aan de beurt waren. Voor ons stond een stel, waarvan de man nogal boos keek en deed. Hij sprak luid met zijn vriendin en gebaarde in de lucht met zijn armen. Naast ons een meisje, oorspronkelijk uit Amsterdam, nu wonend en rechten studerend in Leiden. We hadden een leuk gesprek. Later sprak ik de druk pratende man aan, vooral omdat hij maar boos bleef doen. Achteraf dacht ik waar bemoei ik me ook mee. Een beetje laconiek zei ik. ‘Het is niet leuk maar ik hoor liever dat nu dat het vliegtuig een mankement heeft, dan dat ik in de lucht zit.’
Hij zei dat ik wel gelijk had, en dat je nog veel meer dingen kunt bedenken die erger zijn. Maar hij vond de service waardeloos en daar gaf ik hem gelijk in. Er waren maar twee mensen aan het helpen en ik schat minstens vijftig mensen voor ons, ik denk nog wel meer. Maar schatten is niet mijn sterkste punt. Gelukkig bleef mijn man kalm. Ik ook want ik was allang blij dat er morgen een vlucht ging. Ik hoorde van anderen dat hun vlucht pas twee dagen later ging. Ik had ook appcontact met mijn zoon. Hij zei dat er nog twee vluchten naar Porto gingen deze avond. Een was vol, de andere had nog negen plaatsen. Ik zou het opnoemen als we aan de beurt kwamen. Nadat we een tijd in de rij hadden gestaan vroeg de man voor ons wat ons beroep was. Dat wilde hij weten omdat we zo kalm bleven. We raakten aan de praat. Ik vertelde dat ik stressreductietraining geef, dat is natuurlijk zo, maar het was ook wel een beetje als een grapje bedoeld. Hij was jaloers op ons. Hij vertelde ook dat zijn vriendin onrustig en temperamentvol is. Dat ze uit Brazilië komt en dat daar niemand relaxt is. Ik had allang al door dat zijn vriendin onwijs gestresst was. Er kon geen lachje van af. Haar vriend deed van alles om haar rustig te krijgen. Ze reageerde afwijzend op alles. Ze kreeg een rugmassage, kusjes overal. Schouderklopjes, liefkozingen en omhelzingen. Haar vriend fluisterde lieve woordjes in haar oor, zei bemoedigende dingen, niks mocht baten. Ze negeerde hem en duwde hem soms weg. Ik deed maar alsof ik het niet zag. Later liep ze weg, achteraf naar andere mensen die in hetzelfde schuitje zaten en die familie van haar waren. Na een tijdje kwam ze terug met haar dochter, neem ik aan. Haar vriend vertelde over dat ik stressreductietraining geef en dat ze daar nog wat van kon leren. Ze glimlachte flauwtjes, maar ging er verder niet op in. Ze leek wel iets gekalmeerd.
De klokt tikte haar eigen tempo en maakte voor ons geen uitzondering. Ik moest af en toe aan Disney Parijs denken, daar stonden we ook in de rij, maar dan kreeg je wel iets leuks te doen daarna, dit was andere koek.
Af en toe maakten we een praatje met de andere wachtenden en al met al schoot het toch wel op. Ik verbaasde me over de mensenmassa die ons onafgebroken passeerden met gezichten die boekdelen spraken. Lachend, peinzend, fronsend. Of geïrriteerd, in gedachten verzonken of paniekerig. Van de buitenkant gezien dan. Wat er in de innerlijke mens afspeelt zou ik moeten vragen aan de personen.
Nog drie wachtenden voor ons rond 16.25 uur. Eindelijk het einde was in zicht. Net op dat moment stond een van de baliemedewerkster op. Het was 16.30 uur en ze zei dat ze ermee stopte. Ze vertelde dat ze al negen uur aan het werk was en ze pauze nodig had. Ook een hapje moest eten. De man voor ons was het er niet mee eens en begon een heel verhaal tegen haar te vertellen. De baliemedewerkster ging erop in en legde haar situatie weer rustig uit. Ondertussen was ze aan het bellen en zei dat ze voor ons een vervangster aan het regelen was. Maar ze kreeg niemand aan de lijn. Ik moet je zeggen dat is heeeeeeel hoopvol. Uiteindelijk ging ze weg en hebben we er niemand meer voor in de plaats gekregen. De man voor ons begon driftig te praten toen hij aan de beurt was. Het was een act op zich. Alle ellende en wanhoop werd op het bordje van de baliemedewerkster gedeponeerd. Hij gooide alles in de strijd om vandaag nog een vlucht te krijgen. Het leek een toneelstuk en wij hadden eerste rang. Allemaal voor niks, zonder kaartje, gewoon een cadeautje. Handen, voeten en gezichtsuitdrukkingen, alles werd ingezet om vandaag nog de lucht in te komen. De man hield niet op. Hij haalde alles uit kast om zijn vriendin tevreden te stellen. Ze had twee uur lang aan zijn hoofd gezeurd dat ze vandaag nog een vlucht wilde, dat moest gebeuren. Omdat we steeds contact hadden gehad met deze man verontschuldigde hij zich aan ons. Hij draaide zijn gezicht richting ons en deelde ons mede dat het misschien wat langer ging duren dan gemiddeld. Hij maakte een grapje en vroeg of we een geweer bij ons hadden enz. Het was wel hilarisch. Ze kregen het met al hun drama niet voor elkaar. Alle vluchten waren vol en ze taaiden af met een nieuw ticket en een hotelovernachting met diner en ontbijt. Eindelijk waren wij aan de beurt. We werden geholpen door Claire. Ze zocht onze gegevens op en vertelde dat we al omgeboekt waren door STAP. We moesten de vlucht van 7.05 uur nemen. Ik zei dat die over Zurich ging en dat we liever een rechtstreekse vlucht wilden en dat we in het bericht van STAP hadden gelezen dat er om 11.25 uur nog een vlucht ging. We dachten dat we een keuze hadden. Claire zei dat dit een misverstand was en dat die 11.25 uur vertrek uit Zurich was. Wat dat betreft wist ik het ook even niet en was ook weer blij dat we een vlucht hadden de volgende dag. Onze zoon had nog een optie voor vanavond gedaan, maar mijn man zag dat niet zo zitten, dus ik heb het ook niet meer gevraagd. Ik nam mijn verlies. De reis was dus geregeld. Zoals ik eerder schreef wilde ik niet meer naar huis en dat gaven we aan. Ook daar hadden ze rekening mee gehouden en lag er een ticket voor een hotel met diner en ontbijt voor ons klaar. Het werd het Renaissance Airport hotel. Een shuttlebus bracht ons er naar toe. Maar goed ook want het was best nog een stuk rijden. Dit was super geregeld en het leek ook vakantie, vooral omdat we lekker een hotel in gingen. Ook wel avontuurlijk, ik betrapte mezelf erop dat ik het eigenlijk nog wel leuk vond. Hoewel ik liever in Portugal had gezeten.
Wordt vervolgd.
foto volgt nog vanwege technische problemen…… het lijkt het vliegtuig wel. Inmiddels moet er nu een foto staan. Wachten op het vliegveld in Zürich.

Aandachtpunt: Aandacht voor de kleine dingen, maakt je wereld groter.